ŞADETNAME

1963 yılının ilkbahar aylarıydı. Köy okulunu bitirip şadetname(diploma) alacaktım. O yıllarda köyümüzde yalnız eğitmen vardı. Eğitmen üçüncü sınıfa kadar okutup öğrencilere şadetname (diploma) veriyordu. Üçüncü sınıftan diploma alan kız öğrenciler okumayı bırakıyor,erkek öğrenciler ise en yakın köy olan YUMAKLI KÖYÜ İLKOKULU'NA kayıt yaptırıp İLKOKUL DİPLOMASI alıyordu. Bizde aynı yolu izleyip elimize bir diploma alacaktık. Alacaktık ama olmadı. Köyde bir söylenti yayıldı. Yumaklı köyüne bizim köyün öğrencilerini kayıt yapmayacaklarmış diye. Bir gün eğitmenimiz rahmetli İsmail Işık kimlerin başka yerlere gidip okuyabileceğini bir bir saydı. Benim adım hiç geçmedi. Çünkü babam fakirdi. Başka yerde çocuk okutmak masraf demekti. Babam iki yük odun satarak bu masrafı nasıl karşılayacaktı. İmkanlar kısıtlı şartlar zordu. Ya okuyup hayatımızı (geleceğimizi) farklı dizayn edecek, yada herkes gibi orman ile Çerkeş arasında gidip gelecektik.

Derken bir gün bizim evde imamkonağı (köy imamının yemek sırası) vardı. Babam köy imamı rahmetli Yunus Yılmaz'ı yemeğe getirdi. Yanına da rahmetli dayım Kazım Kabaçalı'yı davet etti. Allah ne verdiyse yendi içildi. Sıra konuşmaya geldi. Konuşma uzadı uzadıkça konular değişti. Derken bizim okul durumu konuşulmaya başlandı. Acaba AĞAKÖY'E mi yazdırsak, yoksa SARAYCIK KÖYÜ'NE mi yazdırsak. Dayım Kazım Kabaçalı çocuklar karda kışta o köylere gidip gelemez deyip beni DİKENLİ KÖYÜ'NDE Şadiye Hala'nın yanına yatılı vermeyi kararlaştırdı. İki yıl Dikenli köyünde Şadiye Hala ve Satılmış Enişte'nin yanında kalarak ilkokulu bitirip diploma almaya hak kazandım. Bu süre içinde devletin öğretmen okullarına sınavla yatılı öğrenci aldığını duyduk. Çerkeş'te sınava girdim ama  kazanamadım. Unutmayayım diye bir yıl YUMAKLI KÖYÜ İLKOKULU'NA kayıtsız devam ettim. Tekrar sınava girdim ve kazandım. 6 yıl yatılı okuduktan sonra 1972 yılında ilk olarak AĞRI iline öğretmen olarak atandım. Tesadüf bu ya babam da askerliğini AĞRI ilinde yapmış. 25 yıl çalıştıktan sonra emekli olup ticari hayata atıldım.

Bu gün dönüp çocukluk yıllarıma baktığımda eğer Dikenli Köyüne gönderilmeseydim şimdiki konumuma gelebilirmiydim bilmiyorum.

 Bizdeki o imamkonağının, hayatımın dönüm noktası olduğuna inanıyorum.

 Bu vesile ile hepsi rahmetli olan başta babam Hamdi Karapınar, dayım Kazım Kabaçalı'ya, Şadiye Hala-Satılmış Enişte'ye, eğitmen İsmail Işık,Yunus Yılmaz ile ismini unuttuğum emeği geçenlere ALLAH'tan rahmet, Ekrem Işık'a sağlıklı günler diliyorum.